سینه ام را از غم عالم تو بی غم کرده ای

از غم خود تا مرا رسوای عالم کرده ای

فاشم، ای دیده، تو کردی، زانکه زین دل هر کجا

خواستم گویم غمی، بنیاد ماتم کرده ای

وه که خلقی ز آه دودانگیز من بگریست خون

ای عفاک الله تو باری دیده را نم کرده ای

زین پریشانی، سرت گردم، خلاصم کن دمی

ای که کار من چو زلف خویش در هم کرده ای

دل به تو دادم، کنون می خواهی این دم جان ز من

آری،آری، بر دلم جور و جفا کم کرده ای

ریش کردی سینه ام از ناوک هجران و باز

خنده کردی بر دلم جور و جفا کم کرده ای

گر ز بی مهری سخن می گویی، آن را خود مگوی

ور ز من می پرسی، از بیداد آن هم کرده ای

خسروا، دیوانگی بگذار و لعلش را مخواه

کاین سلیمان است کز وی قصد خاتم کرده ای